Japoniako armadurek erakargarritasun handia dute, kultura urrun batean jatorria dutelako eta, gainera, oso bakanak direlako Europako bildumetan.

Museoan dauden Japoniako armadurak X. eta XII. mendekoak dira, eta samuraien hasierari lotzen zaizkio. Samuraiak eliteko gerlariak izan ziren eta botere handia izan zuten. Samuraien garapena herrialdearen beraren bilakaerari estu lotzen zaio, gerra eta bake garaien arabera. Samuraien goreneko aldia XV. mendea izan zen, dinastien arteko guda etengabeak eta gizarte matxinadak zirela kausa. Edo edo Tokugawa aldia (bakealdia, 1603 eta 1868 urteen artean) etortzeaz batera, samuraien armaduren babes eginkizuna apaldu zen eta alderdi apaingarriak nagusitu ziren. Hala, balio sinboliko eta adierazkorra gailendu zen denboraren poderioz.

Hasiera batean, bolumen handikoak eta astunak ziren armadurak, baina metalaz gain, larrua eta zeta erabiltzen hasi ziren babeskia arintzeko eta errazago mugitzeko oinez zein zaldi gainean borrokan egiteko.

Armadura osatzen duten pieza ugarien artean, kaskoa edo kabuto izenekoa, maskara edo mozorroa eta koraza, bular-oskola edo do izenekoa nabarmendu behar ditugu. Hurrenez hurren, kaskoak gerlariaren maila adierazten zuen; mozorroa arerioak beldurtzeko ere erabiltzen zen; eta koraza funtsezkoa zen, gerlariaren aurrealdea babesteaz gain, armaduraren tipologia zehazten zuelako. Armaduraren beste elementu batzuk ondokoak ditugu: gona laburra edo haidate, zango-babesak edo suneate, eta oinetakoak, larruzko botak edo jutezko sandaliak, tabi izenekoak.